Читај.мк Читај и мисли слободно
Слични вести
Страшни градби во Скопје си ги бараат сопствениците. Мериот тажи за Мијалков, си го бара газдата. Ги нема веќе батките пред Дистрикт во црни прилепени маички и сурово неодреден поглед. Тажно е без Мијалков пред Мериот. Не е да нема гужва, светат и блештат парфемите на излогот и ракописното Фламинго. Терасата пристојно наполнета со дами кои ја држат паметно цигарата пред странецот и шишето вино пред нив.
Мислиш разговараат за некоја научна теза и нејзините импликации по сувереноста на Македонија, девојката гестикулира, странецот мирно прима со главата. Се е тоа добро ама Саше го нема. Недостасуваа таа сила во интима и прашина позади. Ергелата со се сите асесоари, келнерите кои се виткаат и штиклите кои цупкаат. Во овој размер од елити не знаеш кој е во добивка кој зијан. Кој слави, кој тажи.
Реакциите после три години апсење одат во прилог на релативизација, сомнежот во договори и купување слобода веќе е лектира за трето одделение, ќефот на вмровците дека тој што ги закопал конечно игра хант во Шутка и мие чорапи со шверцери е покајание а пак реакциите на привидниот џет сет дека недостасува главната алка е посебна трагедија во линијата на мозаикот. Мериот е сува убавина створена токму од рацете на највредните работници во државата чија додадена вредност создава капитал во кој се башкарат најфините дами и господа чие име и презиме никогаш нема да го дознаат.
Малку далечната комшика на Мериот, уплашената „Бела палата“ дреме под очајот на оваа пролет без сонце, како дупла вдовица, и ги нема и љубовникот и швалерот. Будимпештанските сеанси покрај Дунав добро му доаѓаат на ликот кој е толку антиромантичен па тоа е чудо светско. Она тажи по него а тој во чардаш занос веројатно шлепа некоја туѓа Агнеса занесен од нејзините персонални квалитети. Белата палата е несреќна без своите неимари и резбари. Сега под нејзините иконостаси се молат деца чија величина не го надминува нивото на најневажниот играч во утакмица која завршила реми. Таму не е атрактивно ни внатре, ни во дворот. Моменталниот газда што го има изнајмено тој простор, одвреме навреме ќе застане пред него, ќе е пофали со новите рамки за очила и заминува во недогледот на лавиринтите кои објективно не умее да ги помине. А палатата сјае, силно фасадирана, далеку од нејзините класичи кои останаа во сопственост на државата, реплика на тежок фуш, паранормално и прастаро.
Има уште многу дворци и уште бесконечно многу кучиња чие беснило е дијагноза на ова наше друштво. Нивните Д Димери се таа национална коагулација чии тромбови заглавуваат на сите можни места кај што треба да се пројде.
Има денови, ќе има и текстови. Има будали ама има и архивари. Ова е еден мал почеток на нешто што е толку брутално воочливо и толку страшно и дај Боже неповторливо.
Ние остануваме на линија.
ПОТФАТ 25
Извор: Информа.мк